Προεκτείνοντας ζητήματα της δουλειάς της, η Ίρις Τουλιάτου στην έκθεση DECOY ερευνά την οντολογική διάσταση της αρχιτεκτονικής διαπιστώνοντας την εγκυρότητα των πολλαπλών χρήσεων της καθώς και τη σχέση της με ένα ευρύ φάσμα αναφορών. Η έκθεση συνίσταται στην αναπαραγωγή των δεσμίδων του ηλιακού φωτός που διέρχονται του Αθηναϊκού Καπνεργοστασίου και η ανακατάταξή τους στον εκθεσιακό χώρο. Το Καπνεργοστάσιο, χτισμένο το 1927 παρέμεινε σε λειτουργία για εβδομήντα χρόνια. Λείψανο μίας περιόδου με έντονη βιομηχανική δραστηριότητα, στεγάζει πλέον τη Βιβλιοθήκη της Βουλής.

Στην έκθεση το μιμούμενο ηλιακό φως θα δημιουργήσει ένα καλούπι από την ιστορία, τις λέξεις και τα σύμβολα που εμπεριέχονται στο Καπνεργοστάσο, το ιστορικό αυτό ορόσημο, σε ένα δικό του αντίστοιχο καλούπι. Ενεργοποιώντας μηχανισμούς του θεάτρου, το ηλιακό φως θα στηθεί ως προβολέας στον εκθεσιακό χώρο. Η φωτεινή παρουσία του τεχνητού ήλιου θα αναγνωρίσει τα σχήματα και τις φόρμες της νέας δομής, δημιουργώντας αφηγηματικούς παραλληλισμούς μεταξύ των δύο χώρων. Συστατικά στοιχεία της εγκατάστασης θα είναι τρισδιάστατα κολάζ και ψευδαισθησιακά γλυπτά τα οποία θα επιπλέουν και θα εξαφανίζονται σα στοιχεία από την παράσταση ενός μάγου.

Σημείο αναφοράς και συσχετισμών, ο μάγος πολέμων Jasper Maskelyne. Στο Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο ο Maskelyne κατασκέυαζε αυταπάτες μεγάλης κλίμακας, εξαφανίζοντας ορόσημα και δημιουργώντας πλαστά αντίγραφα φωτός από ολόκληρες πόλεις όπως η Αλεξάνδρεια, αποπλανώντας έτσι τους Γερμανούς. Τέτοια παιχνίδια εξαπάτησης παίζονταν εν καιρώ πολέμου ως ένα «θέατρο των επιχειρήσεων», όρος παρμένος από τη στρατιωτική γλώσσα που θα χρησιμοποιηθεί για το συγκεκριμένο χώρο / έργο/ σκηνή. Λεκτικό παιχνίδι που και αντιπαρατίθεται και συνδηλώνει την τρέχουσα πολιτική συγκυρία της Αθήνας.

Με λιτές χειρονομίες, η έκθεση DECOY επιχειρεί μία αναθεώρηση της αρχιτεκτονικής και των περιεχομένων της, μέσα από τον απολογισμό μίας γεωμετρικής σύστασης του χρόνου και τη διευρεύνηση των μεθόδων αναπαράστασης. To mise en scene θα προδώσει τους παρασκηνιακούς μηχανισμούς, δημιουργώντας ένα διαρκές εντός και εκτός, μία συνεχή μετατόπιση μεταξύ αντικειμένου και υποκειμένου, κοινού και ηθοποιών, μεταξύ βεβαιότητας και ψευδαισθήσεων.